Stephanie's Travel Diary

Ho Chi Minh City (HCMC) was my last stop in Vietnam. I had two more days left and decided to spend them in HCMC. Sadly that meant that there was no time to visit the Mekong Delta anymore (maybe another time?).

Ho Chi Minh City (HCMC) was mijn laatste stop in Vietnam. Ik had nog twee dagen en besloot die in HCMC door te brengen. Helaas was er geen tijd meer om de Mekong Delta te bezoeken (misschien een andere keer?).

SIGHTS/ ZIEN

– War Remnants Museum
The War Remnants Museum focusses on the Vietnamwar, and especially the role of the Americans in this war. There are different rooms with photo’s about a certain subject, like Agent Orange or napalmboms. Also, there are a lot of objects like a guillotine and airplanes.
Although many people say this is a one-sided museum, I did found the stories very sad.

Het War Remnants Museum gaat over de Vietnam oorlog, en vooral over de rol van de Amerikanen in deze oorlog. Er zijn verschillende ruimten met photo’s over onderwerpen zoals het giftige Agent Orange en napalmbommen. Ook staan er (buiten) wat vliegtuigen en tanks. Ondanks dat veel mensen dit museum te eenzijdig vinden, vond ik de verhalen wel erg indrukwekkend.

– Notre Dame of Saigon
The Notre Dame of Saigon is a cathedral in the city of HCMC and was built by the French around 1880. It is about 60 meter high, and they say the building material came all the way from France. I thought it was quite funny to see such a ‘French looking’ building in Asia.

De Notre Dame of Saigon is een kathedraal in the centrum van HCMC en is gebouwd bij de Fransen rond 1880. Deze is ongeveer 60 meter hoog, en er wordt gezegd dat het bouwmateriaal helemaal uit Frankrijk kwam. Ik vond het erg geinig om zo’n ‘Frans-achtig’ gebouw te zien in Azië.

– Cu Chi tunnels
The Cu Chi tunnelcomplex is a network of underground tunnels in HCMC. It is a part of a network that runs through the whole country. The corridors were narrow and had many bends. Also there used to be boobytraps inside to keep the enemy away. People were even living inside these tunnels, and that was very hard for them.
Now it is a museum and they made the tunnels wider for visitors. I got the chance to walk through these tunnels, but after 25 meter I was already in a little panic; it felt really narrow and I could not believe people lived there!

Het Cu Chi tunnelcomplex is een ondergronds netwerk van tunnels in HCMC. Het is een gedeelte van het netwerk wat onder het hele land loopt. De tunnels waren smal en hadden veel bochten. Ook waren er veel valkuilen om de vijand buiten te houden. Er leefden zelfs mensen in deze tunnels, en zij hadden het zwaar.
Nu is het een museum en zijn de tunnels breder gemaakt voor toeristen. Ik kreeg de kans om door deze tunnels te lopen, maar na 25 meter raakte ik al een beetje in paniek; het voelde nog steeds erg smal en ik kon niet geloven dat hier mensen hadden geleefd!

FOOD/ ETEN
During my stay in HCMC I felt sick (my throat), so I was not really in the mood to walk through town to find some restaurants. I just walked down the street to eat and it was not very memorable.

Tijdens mijn verblijf in HCMC voelde ik mij ziek (keelpijn), waardoor ik geen zin had om door de stad te lopen op zoek naar een leuk restaurant. Ik liep slechts de straat uit om te eten en het was niet heel goed.

HOSTEL/ SLAPEN
In Mui Ne I had booked a hostel for HCMC. The moment I arrived there I knew it was not a good hostel (I am not going to mention the name); it was very quiet, the dorms reek disgusting and the airco was leaking water. I decided to sleep there that night, because I had payed already.
Later I went to a hotel in the same street to book a daytrip, and after I told them my story they gave me a hotelroom for a good deal. It ended up being a good idea, because I got sick (coughing and such). The girl at the reception made me a hot drink every morning and evening, that was supposed to fix my throat… it was so kind of her. The hotel was called the Blue River hotel.

Vanuit Mui Ne had ik een hostel in HCMC geboekt. Op het moment dat ik arriveerde wist ik dat het een foute keuze was (ik ga de naam van het hostel niet noemen); het was er rustig, de kamers stonken en de airco lekte water. Ik besloot er alleen die nacht te slapen, omdat ik al had betaald.
Ik liep naar een hotel in de straat liep om en dagtrip te boeken. Daar vertelde ik mijn verhaal en zij gaven mij een goede deal voor een hotelkamer. Dat was uiteindelijk een goede keuze, omdat ik ziek werd (hoesten enzo). Het meisje van de receptie gaf me elke ochtend en avond een warm drankje dat mijn keel zou moeten helpen… erg aardig van haar. Het hotel heette Blue River Hotel.